کردهای کردستان ایران دو مشکل اساسی دارند:اول رهبران این احزاب،امل و خود پرست که‌ احزاب کردستانی را ملک خود دانسته‌ و اراده‌ سیاسی کرد در آن بخش از کردستان را نزدیک به‌ چهار دهه‌ تسخیر کرده‌ و دوم احزاب کلاسیک و کمپ‌نشین که‌ خود را صاحب کردستان و برآمده‌ از دل مردم کردستان ایران می‌دانند.

ما به‌ عنوان کرد ایرانی خیلی آسان در خصوص احزاب پارچه‌های دیگر کردستان قضاوت می‌کنیم ولی وقتی نوبه‌ی خودمان رسید دچار دوگانگی خواهیم شد.چه‌ چیزی باعث شده‌ که‌ الان دمکرات‌ها و کومله‌ها کسانی رهبرشان باشند که‌ چهار دهه‌ رهبر بوده‌اند؟؟افرادی بی توانا که‌ اگر در آن چهار دهه‌ی گذشته‌ کتابی نوشته‌اند،در خصوص همدیگر و جنگ جناحی بوده‌ است…..

حدکا این افراد را دارد:مصطفی هجری،حسن شرفی،محمد نظیف قادری،تیمور مصطفایی،رستم جهانگیری،کاوه‌ بهرامی،میرو علیار هم در این اواخر اضافه‌ شد.کریم پرویزی بعد از انشعاب و در رقابت با عرفان رهنمون به‌ دفتر سیاسی انتصاب شد.حدکا سه‌ کنگره‌ تشکیل داده‌ است ولی نمی‌تواند از دست هجری نجات پیدا کند.یکی از تراوشات و نتایج فکری آنان کتاب “از کوههای زاگروس” است که‌ تیمور مصطفایی سال‌ها بعد از جنگ کومله‌ و دمکرات نوشته‌ است و از آن جنگ پشیمان نیستند.

حدک:مصطفی مولودی،کمال کریمی،حسن قادر زاده‌،قادر وریا،عمر بالکی و مصطفی شلماشی را دارد؛آن‌ها هم بعد از انشعاب دو نفر را اضافه‌ کرده‌اند:خالد عزیزی و آسو حسن زاده‌؛آسو حضور پدرش کار را آسان کرد برای عضویت در کمیته‌ مرکزی و سپس دفتر سیاسی.حدک آن حزبی است که‌ جایگاهی برای “هیمن صیدی” در آن نبود.در کنگره‌ آینده‌اشان هم دوباره‌ خالد عزیزی بدون هیچ رقیبی دبیرکل خواهد شد و عزیزی همه‌ کاره‌ خواهد شد در حدک.

در سه‌ استان کردستان،کرمانشاه و ایلام کسی پیدا نمی‌شود که‌ تحصیل کرده‌ و دلسوز باشد و عضو دفتر سیاسی شود؟؟؟!!!! آیا حزب فقط در منطقه‌ موکریان (مرکز کردستان) نفوذ دارد؟؟؟

دمکرات‌ها که‌ به‌ گذشته‌ی خود می‌بالند،چگونه‌ است که‌ پرچم اقلیم کردستان را برافراشته‌اند؟پس پرچم قاضی محمد کجا رفت؟؟؟!!!

کومله‌ی زحمتکشان کردستان ایران حزب “عبدالله‌ مهتدی” است و از سال ۱۳۵۸ تا الان در سطح رهبری این سازمان قرار دارد.آن‌ها هم فقط یک نفر زن عضو دفتر سیاسی دارند و آن‌هم همسر عبدالله‌ مهتدی است.حدکا و حدک آن را هم ندارند،ولی می‌توانند از تاکتیک کومله‌ و مهتدی استفاده‌ کنند.

کومله‌ی زحمتکشان کردستان از زمانی که‌ از عبدالله‌ مهتدی جدا شداند،”عمر ایلخانی‌زاده‌”رهبری آن‌ را بر عهده‌ دارد؛”ابراهیم علیزاده‌” هم سالیان درازی است که‌ رهبری حزب کمونیست را به‌ دست دارد.کومله‌ها همیشه‌ مدعی بوده‌اند که‌ افراد تحصیل کرده‌ و زنان را به‌ داخل جنبش کردستان آورده‌اند؛چرا از خود سوال نمی‌کنند که‌ ۴۰ سال  است به‌ دست سه‌ نفر گرفتار شده‌اند؟؟:عبدالله‌ مهتدی،عمر ایلخانی‌زاده‌ و ابراهیم علیزاده‌،هیچ کدام از این سه‌ نفر از طبقه‌ی کارگر جامعه‌ نیستند…..

تمامی رهبران کومله‌ها و دمکرات‌ها را جمع کنیم،بیست نفر نمی‌شوند که‌ چهل سال است رهبری این احزاب را به‌ دست دارند.اگر حزبی در سال دو تحصیل کرده‌ به‌ آن روی نکنند،چگونه‌ ادعای استقلال و حق تعیین سرنوشت می‌کنند؟؟…..

این احزاب از دهه‌ی شصت کردستان ایران مانده‌اند که‌ شناخته‌ شده‌ بود به‌ دوران بی سوادی،کمتر کسی صاحب مدرک لیسانس بود افراد با سواد خصوصا در روستاها خیلی کم بودند،الان هم حال و وضع این احزاب بدینگونه‌ است.راه حل این نیست این بیست نفر در آن احزاب متحد شوند،راه حل این است که‌ دیگر نمایندگی سیاسی کردستان ایران را نکنند.

سران احزاب کردستان ایران یا باید کشته‌ شوند یا بمیرند تا به‌ این نتیجه‌ برسند که‌ موفق نبوده‌اند و زمان آن رسیده‌ است که‌ نسل دیگری نمایندگی سیاسی کرد را بکند.کردستان ایران بیشتر از هزاران نفر تحصیل کرده‌ و توانا دارد که‌ شایسته‌یه‌ رهبری این احزاب هستند.